Anne karnından çıkar çıkmaz ilk tokadı yeriz.
Ağlarız. Korkarız.
Az büyürüz — anneden kork, babadan kork.
Okula gideriz — öğretmenden kork.
Sıraya geç, düdük çal, askere git: Komutandan kork.
Kadın olmaktan kork.
Makyaj yaparsın, damgalanmaktan kork.
İstediğini giyersin, tacizden kork.
Nikah kıyılır — hanımdan kork, kocadan kork.
Faturalar gelir, zamlar konuşur: Ekonomiden kork.
★
Polis görünce dur.
Mahkeme duyunca sus.
Devletin gölgesinden kork.
Kanunun satır aralarından kork.
Adaletin terazisinden bile kork.
★
Yaş kemale erer, ölüm kapıyı çalar: Ölümden kork.
Bazı kelimeler fısıltıya dönüşür.
Bazı düşünceler sadece uykuda tamamlanır.
Çünkü fazla konuşanların sesi bir sabah kesilir.
O yüzden sessizliğe alıştık.
Cümlelerimizi süzdük.
Noktalama işaretlerinden bile korkar olduk.
★
Biri sorsa:
“En çok neden korkarsın?”
Derim ki:
Yeni doğan bebeklere artık ağlamaları için değil,
susmaları için şaplak atılacak.
Ondan korkarım.
